ՊԱՀԱՆՋԱՏԻՐՈՒԹԵԱՆ ԵՒ ՎԵՐԱԿԱՆԳՆՈՒՄԻ ՈՒՂԻՈՎ

(ԳԱՆՁԱՍԱՐ) Կազ­մա­կեր­պու­թեամբ Սուր­իոյ Հայ Դա­տի Յանձ­նա­խում­բին, Հինգ­շաբ­թի, 9 Ապ­րիլ 2015-ին, Ա.Մ.Ժ.Տան «Անի» սրա­հէն ներս տե­ղի ու­նե­ցաւ Հայ Դա­տի Լսա­րա­նի հեր­թա­կան 10-րդ եւ վեր­ջին նիս­տը: Պա­տուոյ հիւ­րերն էին Գերշ. Տ. Շա­հան Սրբ. Արք. Սար­գիս­եան, Հա­յաս­տա­նի Հան­րա­պե­տու­թեան Հա­լէ­պի Գլ­խա­ւոր Հիւ­պա­տոս Տիգ­րան Գէ­որգ­եան, ազ­գա­յին գոր­ծիչ­ներ, միու­թիւն­նե­րու եւ կազ­մա­կեր­պու­թիւն­նե­րու ներ­կա­յա­ցու­ցիչ­ներ: Օր­ուան առա­ջին զե­կու­ցա­բերն էր Կա­րօ Եուզ­պաշ­եան, որ յայտ­նեց. «Հա­յոց Ցե­ղաս­պա­նու­թեան 100ամ­եա­կին նուիր­ուած ձեռ­նարկ­նե­րը Հա­լէ­պի մէջ գոր­ծող բո­լոր միու­թիւն­ներն ու կազ­մա­կեր­պու­թիւն­նե­րը կը հա­մախմ­բեն: Մենք պէտք է մի­աս­նա­կա­նու­թեան նա­խա­կա­րա­պե­տը հան­դի­սա­նանք: Ուս­տի այս պատ­ուա­բեր առի­թը յար­մար նկա­տե­լով եւ մեկ­նե­լով մեր տես­լա­կա­նէն, խորհր­դակ­ցա­բար Սուր­իոյ Հայ Դա­տի Յանձ­նա­խում­բին հրա­ւի­րե­ցինք Հա­լէ­պի մէջ գոր­ծող միու­թիւն­նե­րու եւ կազ­մա­կեր­պու­թիւն­նե­րու ներ­կա­յա­ցու­ցիչ­նե­րը` ներ­կա­յաց­նե­լու իրենց խօս­քը Հա­յոց Ցե­ղաս­պա­նութ­եան հա­րիւ­րամ­եա­կին առի­թով»:

Այ­նու­հե­տեւ ան հրա­ւի­րեց Ս.Օ.Խա­չի Շրջ. Վար­չու­թեան ատե­նա­պետ Ան­նա Տէր Յա­կոբ­եա­նը փո­խան­ցե­լու իր խօս­քը: Ան­նա Տէր Յա­կոբ­եան իր զե­կոյ­ցին մէջ առա­ւե­լա­բար անդ­րա­դար­ձաւ անց­նող քա­ռամ­եայ շր­ջա­նին Ս.Օ.Խա­չի կա­տա­րած գոր­ծու­նէ­ու­թեան: «1915-ին ցե­ղաս­պա­նու­թե­նէն ետք, Հա­լէ­պի մէջ ծնունդ առած կա­նա­ցի այս կազ­մա­կեր­պու­թեան հիմ­նա­կան նպա­տա­կը եղաւ տա­րա­գիր­նե­րու փր­կու­թեան աշ­խա­տան­քը` որ­բա­հա­ւա­քի, այ­րի­նե­րու պատս­պար­ման, երի­տա­սարդ­նե­րու գոր­ծի հայ­թայթ­ման եւ հիւանդ­նե­րու բուժ­ման հա­մար: Նիւ­թա­կան շատ հա­մեստ մի­ջոց­նե­րով եւ նուիր­եալ­նե­րու շատ փոքր թիւով ճամ­բայ ելած այս կազ­մա­կեր­պու­թիւնը ամէն ձե­ւով փոր­ձեց յոյս ներշըն­չել ցե­ղաս­պա­նու­թե­նէն մա­զա­պուրծ եղած իր հայ­րե­նա­կից­նե­րուն: Տասըն­եակ տա­րի­նե­րէ ի վեր Ս.Օ.Խա­չը կա­մա­ւոր ծա­ռա­յու­թեան ըմբռ­նո­ղութ­եամբ հա­զա­րա­ւոր խա­չու­հի­ներ գոր­ծի լծեց, բա­րօ­րու­թիւն ապա­հո­վե­լու հա­մար մեր ժո­ղո­վուր­դին, ան­խախտ պա­հե­լու հայ մօր եւ հայ կնոջ կեր­պարն ու ազ­գա­յին դի­մա­գի­ծը: Ս.Օ.Խա­չին ան­գամ մը եւս վի­ճակ­ուե­ցան ծանր պայ­ման­ներ` Սուր­ի­ա­կան հայ­րե­նի­քի վեր­ջին քա­ռամ­եայ պա­տե­րազ­մով», ըսաւ Ան­նա Տէր Յա­կոբ­եան: Ապա ան զանց առ­նե­լով Ս.Օ.Խա­չի ծա­ւա­լած ընդ­հա­նուր գոր­ծու­նէ­ու­թիւն­նե­րը, առա­ւել լու­սար­ձա­կի տակ առաւ այն ձեռ­նարկ­նե­րը, որոնք անց­նող չորս տար­ուան ըն­թաց­քին, տագ­նա­պի օրե­րուն, մեր ազ­գի զա­ւակ­նե­րուն կա­րիք­նե­րուն մա­սամբ բա­ւա­րա­րու­թիւն տուին:

Այ­նու­հե­տեւ խօսք առաւ Հայ Բա­րե­գոր­ծա­կան Ընդ­հա­նուր Միու­թեան Կեդ­րո­նա­կան Վար­չու­թեան ատե­նա­պետ Ներ­սէս Ներ­սոյ­եան, որ պա­հան­ջա­տի­րական հա­մա­հայ­կա­կան աշ­խա­տանք­նե­րուն առու­մով հե­տեւ­եալ բա­ցա­սա­կան եւ դրա­կան կող­մե­րը նշեց.

Ա-Բա­ցա­սա­կան

-Յս­տակ պա­հան­ջի մը չգո­յու­թիւնը պա­հան­ջա­տի­րու­թեան գծով, իր իրա­գործ­ուե­լիք ման­րա­մաս­նու­թիւն­նե­րով, որ ըն­դու­նե­լի ըլ­լայ Հա­յաս­տա­նի Հան­րա­պե­տու­թեան իշ­խա­նու­թեան եւ Սփիւռ­քի հայ­կա­կան մեր բո­լոր կազ­մա­կեր­պու­թիւն­նե­րուն կող­մէ:

-Աշ­խա­տան­քա­յին հա­մա­հայ­կա­կան յս­տակ նա­խա­գի­ծի մը չգո­յու­թիւնը, իր յս­տակ ժամ­կէտ­նե­րով, վար­չա­կան կա­ռոյ­ցով, դրա­մա­կան ներդ­րու­մով ծրագ­րա­ւոր­ուած հա­յե­ցա­կար­գի մը իրա­գործ­ման ի խն­դիր:

-Հայ­կա­կան Սփիւռ­քին մէջ գո­յու­թիւն ու­նին տասն­եակ­նե­րով գոր­ծող Հայ Դա­տի յանձ­նա­խում­բեր, ի մաս­նա­ւո­րի Մի­աց­եալ Նա­հանգ­նե­րու եւ Եւ­րո­պա­յի մէջ, որոնք կը գոր­ծեն առանձ­նա­բար: Ուս­տի հար­կա­ւոր է հա­մա­գոր­ծակ­ցա­բար աշ­խա­տե­լու սկզբ­նա­ւո­րում կա­տա­րել:

Բ- Դրա­կան

-Հայ­կա­կան պե­տա­կա­նու­թեան գո­յու­թիւնը, որ Հայ Դա­տին առն­չութ­եամբ պատ­րաստ է հա­մա­գոր­ծակ­ցե­լու Սփիւռ­քի բո­լոր կազ­մա­կեր­պու­թիւն­նե­րուն հետ:

-Հայ­կա­կան Սփիւռ­քի գո­յու­թիւնը կազմ­ուած երեք ազ­գա­յին կու­սակ­ցու­թիւն­նե­րէ, ոչ պե­տա­կան կազ­մա­կեր­պու­թիւն­նե­րէ, մշա­կու­թա­յին միու­թիւն­նե­րէ, կր­թօ­ջախ­նե­րէ` հայ երի­տա­սար­դու­թեան հս­կա­յա­կան փա­ղան­գով:

-Ու­նինք մեռ­նիլ մեր­ժող, յա­ւէտ կեն­սա­նո­րո­գուող եւ բո­լոր դժ­ուա­րու­թիւն­նե­րը յաղ­թա­հա­րող ժո­ղո­վուրդ մը, որ ինք­զին­քը պար­տադ­րեց ամ­բողջ աշ­խար­հին եւ տա­կա­ւին անվը­հատ պի­տի քա­լէ իրա­կա­նաց­նե­լու իր ազ­գա­յին մեծ երա­զը:

Ապա ան ըսաւ, թէ պա­հան­ջա­տի­րա­կան մեր աշ­խա­տանք­նե­րը կը կա­րօ­տին յս­տակ ծրագ­րա­ւոր­ուած աշ­խա­տան­քի եւ ու­ղե­ցոյ­ցի, կազմը­ւած մաս­նա­գէտ ան­ձե­րու ընտ­րանիէ մը, օժտ­ուած նիւ­թա­կան մեծ ներդը­րու­մով:

Ռամ­կա­վար Ազա­տագ­րա­կան Կու­սակ­ցու­թեան ներ­կա­յա­ցու­ցիչ տոքթ. Ժո­զէֆ Օհան­եան ըսաւ. «Հա­զա­րամ­եակ­նե­րու իր անց­եա­լի վկա­յու­թեամբ հայ ժո­ղո­վուր­դը հաս­տա­տած է ան­վի­ճե­լի այն ճշ­մար­տու­թիւնը, որ ամէն տե­սա­կի սպան­դի, կո­ղո­պու­տի ու թա­լա­նի դէմ վե­րա­կանգ­նե­լու ուժն ու վճ­ռա­կա­նու­թիւնը ու­նի: Ամէն տե­սա­կի չա­րի­քի ու ար­հա­ւիր­քի դէմ հայ ժո­ղո­վուր­դի ապ­րե­լու կամ­քը չէ խոր­տակ­ուած: 1915-ին կա­տար­ուած ցե­ղաս­պա­նու­թեան հե­տե­ւան­քով ամ­բողջ ժո­ղո­վուրդ մը իր հայ­րե­նի բնօր­րա­նէն տե­ղա­հան­ուե­ցաւ եւ մահ­ուան կա­րա­ւան­նե­րու մէջ շպրտ­ուե­ցաւ: Այս բո­լո­րէն ետք, ցե­ղաս­պա­նին ան­պա­տիժ մնա­լու անըն­դու­նե­լի իրա­կա­նու­թիւնը մեզ խոր­տա­կող ցա­ւե­րէն մէ­կը կը հան­դի­սա­նայ: Պատ­մա­կան իրո­ղու­թիւն մըն է, որ այ­սօր­ուան Թուրք­ի­ան կազմը­ւած է պատ­մա­կան մեր բռ­նագ­րաւ­եալ հո­ղե­րուն վրայ: Այ­սօր ալ նոյն ոսոխն է, որ իր դժ­խեմ երե­սը կ՛ար­տա­ցո­լէ Սուր­ի­ա­կան հայ­րե­նի­քի տա­րած­քին վրայ: Հա­յոց Ցե­ղաս­պա­նու­թիւնը ուղղ­ուած էր հայ ազ­գի բնաջնջ­ման: Հե­տե­ւա­բար մեկ­նե­լով «Միու­թիւնը զօ­րու­թիւն է» տես­լա­կա­նէն, առաջ­նա­հեր­թու­թիւն է Հա­յոց Ցե­ղաս­պա­նու­թեան ճա­նաչ­ման աշ­խա­տանք­նե­րը թէ՛ պե­տա­կան եւ թէ սփիւռք­եան մա­կար­դակ­նե­րով վե­րա­ծել մի­ա­հա­մուռ կեց­ուած­քի»:

Այ­նու­հե­տեւ հրա­ւիր­ուե­ցաւ Ս.Դ.Հ.Կ.-ի ներ­կա­յա­ցու­ցիչ Սար­գիս Գաւ­լաք­եան: Ան մատ­նան­շեց, թէ Հա­յոց Ցե­ղաս­պա­նու­թեան առա­ջին հա­րիւ­րամ­եա­կը վե­րա­կանգ­նու­մի շր­ջան մըն է: Ապա նշեց. «Անց­նող 100 տա­րին համբերատար եղանք, սա­կայն ար­դէն ժա­մը հա­սած է պա­հան­ջա­տի­րու­թեան` իրա­ւունք­նե­րու ար­դար հա­տուց­ման հա­մար: Մեր ու­ղին պէտք է տո­գոր­ուի մի­աս­նա­կա­նու­թեան ոգի­ով, որով պի­տի իրա­գործ­ուին մեր իղ­ձերն ու երազ­նե­րը: Ցե­ղաս­պան թուր­քը տես­նե­լով մեր հա­մա­կարգը­ւած աշ­խա­տան­քը ահ ու սար­սա­փի պի­տի մատն­ուի»:

Հուսկ, Կա­րօ Եուզ­պաշ­եան գնա­հա­տեց սոյն մի­ջո­ցա­ռու­մը, որ հա­կա­ռակ տի­րող ծանր պայ­ման­նե­րուն ի մի բե­րաւ մեզ` խորհր­դակ­ցե­լու եւ միտ­քեր փո­խա­նա­կե­լու, ինչ­պէս նա­եւ ընդ­լայ­նե­լու մեր մտա­հո­րի­զո­նը: Եզ­րա­փա­կե­լով ան ըսաւ. «Հա­յոց Ցե­ղաս­պա­նու­թեան 100ամ­եա­կին առի­թով կ՛ոգե­կո­չենք մեր նա­հա­տակ­նե­րուն յի­շա­տա­կը: Նա­խա­պէս եթէ մեր ոգե­կոչ­ման ձեռ­նարկ­նե­րը ող­բեր­գութ­եան յի­շա­տա­կումն էին, այ­սօր պա­հան­ջա­տի­րու­թեան ար­տա­յայ­տու­թիւն են: Այ­սօր մե­զի հա­մար առաջ­նա­հերթ է հայ ժո­ղո­վուր­դին հա­տուց­ման խն­դի­րը»:

Աւար­տին, Բեր­իոյ Հա­յոց Թե­մի Բա­րե­ջան Առաջ­նորդ Գերշ. Տ. Շա­հան Սրբ. Արք. Սար­գիս­եան իր խօս­քին մէջ գնա­հա­տեց կազ­մա­կեր­պող մար­մի­նը ըսե­լով. «Ու­րախ եմ, որ հա­լէ­պա­հայ կազ­մա­կեր­պու­թիւն­ներն ու միու­թիւն­նե­րը իրենց միտ­քե­րը ար­տա­յայ­տե­ցին: Անոնք շատ աւե­լի իրա­տե­սա­կան էին, քան երե­ւա­կա­յա­կան»: Սր­բա­զան հայ­րը շեշ­տեց, թէ Հայ Դա­տի ուղ­ղու­թեամբ ցարդ կա­տար­ուած աշ­խա­տանք­նե­րը գնա­հա­տե­լով հան­դերձ անհ­րա­ժեշտ է նոր թա­փով, ներ­կայ դա­րուն հա­մա­հունչ եղա­նա­կով ու ոճով շա­րու­նա­կել մեր պա­հան­ջա­տի­րա­կան պայ­քա­րը, իրա­տե­սօ­րէն ար­ժե­ւո­րե­լով մեր հնա­րա­ւո­րու­թիւն­ներն ու կա­րե­լիու­թիւն­նե­րը, ծրագր­ուած աշ­խա­տանք­նե­րով նուա­ճե­լու նոր ձեռք­բե­րում­ներ:

Լուսին Ապաճեան-ՉիլԱբոշեան